Nederland is Chronisch moe

De helft van alle Nederlanders staat niet fit op. 15 % staat zelfs "zeer moe" op. 60 % van de Nederlanders snakt dan ook naar meer energie zegt Victor Spoormaker van de Universiteit Utrecht. Maar hoe kom je daaraan?
"Leef als een sprinter en niet als een marathonloper stellen Tony Schwartz en Jim Loehr, twee Amerikanen met een achtergrond in de sportpsychologie die samen The Energy Project hebben opgezet voor bedrijven. Denk aan een langeafstandloper: uitgemergeld, bleek, mager en emotioneel vlak stellen zij. Visualiseer nu een sprinter: krachtig, vol energie en de wil om zichzelf tot het uiterste toe in te spannen. Waarom? omdat zij de finish zien en weten dat zij daarna kunnen rusten. Ook wij doen er daarom volgens Loehr en Schwartz goed aan om ons leven te leiden als een serie sprints: we moeten er een deel van de tijd helemaal voor gaan, maar ons daarna ook weer volledig ontspannen en opladen voordat we de volgende uitdaging aangaan.
Ok, denk ik dan, hoe gaan we dat dan doen? De Amerikanen komen met een serie oplossingen die volgens mij niets meer met de Marathon - Sprinter tegenstelling te maken hebben, maar introduceren een aantal richtlijnen die je eigenlijk overal leest zoals: rustig ontbijten met het gezin, naar buiten gaan tussen de middag, minipauzes nemen tijdens het werk, probeer er achter te komen of je toe bent aan wat meer rust, spreek af met vrienden als je je uitgeblust voelt (want ze geven je energie), probeer op je werk te regelen dat je dingen kunt doen waar je goed in bent, maak een stevige korte wandeling als je aandrang voelt om te snoepen, loop door trappen en gangen of als dat niet helpt, doe een intensieve work-out, spreid dingen die een hoop zelfbeheersing vragen over de hele week. Lukt dat niet? ga dan regelmatig buiten wandelen.
Dit is een korte weergave van een artikel uit het Psychologie Magazine van deze maand en ik denk dan bij mijzelf waar gaat het over? Moeten we nu ons gedrag op zoveel manieren bijstellen om resultaat te boeken? dat we ons minder moe voelen?
En wie doet dat?
Ik geloof die bovenstaande oplossingen niet. Ik geloof dat ze maar ten dele helpen maar er andere dingen aan de hand zijn die veel dieper liggen. Ik geloof dat je moet kijken naar de oorsprong van die vermoeidheid en die kunnen we vinden in het lichaam. De langzame opbouw van structurele stress die ons en ons lichaam vormt en laag na laag zijn sporen achterlaat. We bouwen spanning op in onze spieren door de negativiteit in ons denken die door de jaren heen steeds meer toeneemt. Dat put ons uit.
Het lichaam gaat zich steeds moeilijker bewegen, we worden krom en stram en we denken in steeds sterker wordende negatieve patronen die somberheid en angst kunnen ontwikkelen. We houden structureel spanning vast en natuurlijk maakt ons dat moe. Heel moe.
De stress die we ondergaan wordt chronisch en gaat steeds meer bezit van ons nemen. Als spierspanning zelfs niet meer tijdens 7/8 uur slaap verdwijnt, kunnen we ons dan ontladen met een wandelingetje van een kwartier of twintig minuten? Met een paar keer de trap op- en aflopen tijdens de lunch of als we zin hebben in een koekje? Wat doet een work-out eigenlijk? Misschien bouwen we tijdens een work-out wel nog meer spanning en vermoeidheid op zodat we daarna tegen onszelf kunnen zeggen dat we ons weer lekker uitgerust voelen, maar ondertussen gewoon zijn teruggevallen op het oude niveau: de wet van de knellende schoenen: "ik draag de hele dag iets te krappe schoenen want dan heb ik in ieder geval 1 keer per dag dat heerlijke moment dat ik ze uit kan doen, dan voel ik mij tenminste 1 keer per dag echt lekker...". Hoezo heeft sport iets met ontspanning te maken? daar is het in ieder geval niet voor ontwikkeld.
Ik denk dat als een lichaam heel veel spanning heeft ontwikkeld in schouderspieren, rugspieren, nekspieren en noem maar op wat voor spieren die chronisch gespannen blijven, dan wordt je daar moe van. Heel veel voedsel wat je eet gaat rechtstreeks naar die gespannen gebieden en je wordt er geen cent productiever of energieker van.
Volgens mij moet die spanning uit het lichaam en de negativiteit uit het denken om vermoeidheid op te lossen, zodat er een andere organisatie van kracht ontstaat in het lichaam en een gevoel van lichtheid, creativiteit, hunor en openheid gericht op onderzoek in onze geest. We functioneren maar al te vaak op "foute" kracht, spanning, stijfheid, kromheid en vermoeidheid, die heel goed weer omgezet kan worden naar "goede" kracht, vrije beweging, souplesse, een rechte rug en energie!
Ik moet ineens aan Critical Alignment Yoga denken.......

In Memoriam CHARLES HOND

Ik was aan het lesgeven in Frankrijk toen ik hoorde over het overlijden van Charles. Ik kende hem niet zo goed maar we zijn in Nederland beiden yogabeoefenaren/-leraren van het eerste uur en dat schept een band. We waren collega’s en we vertegenwoordigden een bepaalde generatie. We deelden het feit dat we leefden van het opdoen van yoga-ervaring en het doorgeven ervan aan onze leerlingen. Ervaring die door de jaren heen op de yogamat, waar we zoveel uren van ons leven hebben doorgebracht, is opgebouwd. Hij in Rotterdam, ik in Amsterdam. Ik vind dat mooi. Het geeft een gevoel van saamhorigheid.
Door middel van dit bericht wil ik zijn vrouw en kind en zijn familie van harte condoleren met dit immense verlies.
Ik hoop dat de ervaring die Charles heeft opgedaan een mooi vervolg zal krijgen in de creativiteit van zijn leerlingen.

Gert van Leeuwen

Yogaweken 3

De aprés Yogaweek flow

Het was erg warm toen we in Thiviers aankwamen. Kleurige parasols stonden ons op te wachten met daaronder marktkramen met producten die varieerden van foie gras tot onverslijtbare overall-broeken of van synthetische heren polo’s in flets streepjesmotief, die vanwege het lokale postuur alleen in xxxl of groter te krijgen zijn, tot dat echte landelijke super lekkere knapperige (stok)brood wat aan de binnenkant stevig verend en een beetje vettig aanvoelt, en wat vooral lekker is met veel zoute roomboter en Calvé pindakaas.
We liepen met z’n vijven over de markt heen als een groepje mensen wat geen woorden nodig heeft om een groepje mensen te blijven. Bleef er iemand hangen omdat zijn oog op iets viel dan werd dat onmiddellijk opgepikt door de rest van het groepje wat soms al op flinke afstand was en werd er als één organisme op gereageerd. Dan wachtte de rest op andere plaatsen en begon volkomen vanzelfsprekend die plek met evenveel plezier en aandacht te bekijken en te onderzoeken alsof het bewustzijn van degene die iets wilde aanschaffen als een kloon doorliep naar de andere schakels. Als de aankoop was gedaan kwam de rest natuurlijk ook weer in beweging.
Mensen die dit fenomeen kennen noemen het: ‘vanzelfsprekend met elkaar bewegen’. 'Vanzelfsprekend met elkaar bewegen' gebeurd altijd de eerste dag na een yogaweek als je je in een groepje bevindt wat ook net in die yogaweek heeft gezeten, ik ken niemand die het niet heeft ervaren. Het duurt lang, het gaat de hele dag door. Van de ene situatie naar de volgende. In het begin zie je de nieuwkomers nog denken van ‘nou zeg, dat was een onverwacht leuk uitstapje naar de markt in Thiviers, wat een geluk dat we dit nog even meepikken op de laatste dag’, maar dan weten ze nog niet dat het nog maar net begonnen is. Iemand die het voor het eerst meemaakt kan dan niet goed plaatsen wat hem overkomt. De routiniers laten zich er met een glimlach in meenemen. Zonder verzet.
Zo ging het verder: tijdens het rijden in de auto, alsof het landschap, de muziek en de zon 20 keer intenser door de zintuigen werd opgezogen, tijdens het zwemmen bij de waterval, waar het water koeler en de zon zo aangenaam warm voelde dat zelfs Joost begon te zonnebaden. Werkelijk, voor het eerst van zijn leven dat zijn lichaam de zon voelde. Het zat in het bier bij het café naast de waterval, in de muziek in de autorit erna, in het eten in St Jean du Cole en zelfs in het festival in St Pardoux.
Toen was het klaar en werd de betovering verbroken. Dit keer door een Frans bandje wat The Sultans of Swing van de Dire Straights probeerde te spelen en toen gingen we naar huis en naar bed.