Yogaweken 1

Eindelijk kan ik mijn auto eens echt uitproberen. Ik heb hem al een maand of 6 maar je kunt er pas echt iets over zeggen als je er een flinke afstand mee gereden hebt, alleen. Want als je met z'n tweeën reist dan gaat je aandacht verloren aan gesprekjes. Autogesprekjes waar ik het in een andere blog nog wel eens over wil hebben, want autogesprekken zijn geen, zoals veel mensen nogal eens denken, gewone gesprekken.
Ik ging een dag later weg uit Amsterdam dan ik had gedacht maar dat mocht de pret niet drukken. Helemaal volgeladen zwierde ik de Piet Hein tunnel in op weg naar de Dordogne. Dan merk je dat een Volvo een luxe wagen is, gemaakt voor grote landen met grote wegen en ruimte. Het voortdurend optrekken en afremmen ligt hem veel minder en kost bovendien handenvol benzine. Eenmaal op een rustige snelweg wordt het rijden steeds lekkerder, heerlijk zelfs. maar dat wist ik pas later. Voorlopig zat ik nog in Nederland en daar is geen doorkomen aan. In Belgie voor het eerst gestopt maar bij het inparkeren bleek de stoeprand voor mij (door het grote gewicht in de auto) toch iets hoger dan gedacht. Ik hoorde een schrapend geluid bij mijn voorbumper en een vreemde tik toen ik daarna weer achteruit reed. Uitgestapt liep ik naar de voorkant om te kijken wat er aan de hand was en ik zag onder de motor een vreemd plastic ding hangen waar een technisch tekenaar zeker twee weken mee bezig is geweest om alles op zijn plek te krijgen: de ophang gaten, bevestigingsclips en het profiel van het ding zelf zagen er groot en ingewikkeld uit. Het verontrustende was dat het nog maar half aan mijn auto bevestigd was, de andere helft hing moe op de grond. Ik probeerde hem nog vast te krijgen onder het toeziend oog van andere vakantiegangers.
Vakantiegangers op een pompstation, vrolijk uitgedost in kleurige kleding en de mannen dragen tegenwoordig bijna geen caps meer maar kleine hoedjes van het type dat door Siciliaanse straatmuziekanten gedragen wordt. Soms van stro maar ook wel van stof, ik vind het een vooruitgang de terugkeer van de hoedjes ook al past het gezicht eronder er meestal niet goed bij. Ook niet bij de vrolijke kledendracht die bij een pas beginnende vakantie hoort, net iets te schoon, net iets te netjes gestreken en net iets te fel gekleurd. Op de terugweg ziet het er vaak veel beter uit dan heeft de zon de kleuren wat verbleekt en blijkt het strijkijzer thuis gebleven. Ook qua gezichtsuitdrukking oogt het op terugweg beter. Waarschijnlijk omdat de mannen dan hun eigen bed weer ruiken en dan kunnen ze na het weekend gewoon weer werken en dan weten ze waar ze aan toe zijn. Waar ze nu naartoe gaan blijft afwachten, ook al gaan de meesten weer voor voor de zoveelste keer naar dezelfde camping. Je zou denken dat ze het inmiddels wel weten, maar de onzekerheid en leegte straalt als een ondergaande zon uit hun vermoeide ogen onder de rand van hun hoedjes. Iedereen kijkt in zijn eigen lege toekomst totdat ze mij zagen kruipen voor mijn bumper. Toen ontstond er ineens een soort van collectieve focus en kwam er een ontspannen ondertoon in hun houding. Dat gedonder hadden ze (nu) tenminste (nog) niet. Al hun auto's stonden er lekker bij en die Volvo van mij niet. Nee hij moest op zijn knieën van z'n nette broek nog maar zien of hij die beschermkap er weer onder kreeg. Zij dachten waarschijnlijk allemaal van niet. Sterker nog ze wisten het wel zeker. Wedden?
Ik gaf het op en trok de andere kant ook maar los. Ik heb het ding nog meegenomen maar veel functie had het volgens mij niet. Een van die extraatjes die van de Volvo een Volvo maakt. De meest betrouwbare auto ter wereld: de Hummer uit de beschaafde wereld. Ik voelde mij dan ook geen ogenblik onzeker toen ik verder reed en haalde tot mijn schrik, echt ik zweer het, zonder dat ik het in de gaten had, even de 190!
Die nacht overgebleven in Orleans en toen ik vanochtend weer instapte hadden we er samen weer zin in. Wat heerlijk, des zondags in zo'n auto met een heerlijk zonnetje op een rustige weg in midden Frankrijk. Lekker muziekje op en vooruit met de gert. In de heuvels liet hij zich pas echt goed zien. Waar mijn vorige auto's (vaak ook nog met aanhanger) de rechter rijstrook vermoeid opkropen, kreeg mijn nieuwe bezit er bij het klimmen pas echt zin in. De banden grepen zich vast in het asfalt en licht, fit en energiek trok hij mij de heuvels op. Ik kreeg er zelf een heel actief gevoel van. Misschien dat dat het Volvo gevoel is (tenminste als hij turbo heeft en zich gedraagd als een racewagen): het doet iets met je eigen energieniveau en je wordt er ineens opgewekt van.
Er wordt mensen die lijden aan depressies wel eens aangeraden om een hondje te kopen, want dan kom je weer eens buiten en tref je anderen die op hetzelfde idee zijn gekomen, elke dag in een parkje, of langs een kanaal. Maar ik heb een krachtiger advies, koop een Volvo met alles erop en eraan en ga scheuren door de bergen.